Ξέρω πως τα λόγια βιάζουν τη σιωπή γεμίζει ο χώρος ηδονές μια πλαστική στιγμή μια τρύπα μες στα σύννεφα μια τρύπα στο κορμί κοιτάζω στο καθρέπτη το τέλος μου είναι εκεί Και θα χαθώ θα χαθώ θα χαθώ ένα πρωί σε μια ελεύθερη ιδέα αναρχική εκεί που ο έρωτας θα είναι πάντα γιορτή θα χαθώ, θα χαθώ ένα πρωί Τις νύχτες μας ιδρώνουμε βρίζοντας το θεό φτιάχνουμε αγάλματα έρωτες με θάνατο και αλκοόλ μια μέρα θα τους δείξω εγώ μια μέρα φωτεινή θα τρέξουν σα τυφλό πουλί με δίχως πόνου κραυγή Και θα χαθώ θα χαθώ θα χαθώ ένα πρωί σε μια ελεύθερη ιδέα αναρχική εκεί που ο έρωτας θα είναι πάντα γιορτή θα χαθώ, θα χαθώ ένα πρωί